Хэний ч биш зөвхөн өөрийнхөө зүрх сэтгэлийг дага ...

Одоогоос яг 21 жилийн өмнө миний найз Дашка маань Баянхонгор аймгийн төрөх тасагт Төмөрчөдөр гэдэг айлын бага хүү болон мэндэлсэн билээ. Харин би түүнийг мэдэх болоод 15 жил болж байна. 5 билүү 6 настай байхад ахтайгаа урд гудамжны хүүхдүүдтэй элсээр гэр барьж, чоно болж хөөцөлдөж тоглодог байлаа. Энэ үед Дашка бас тэнд тоглодог, нэг удаа ахтайгаа нийлээд нэг дэлдэн бор бандийг жаахан шоглож байснаа хальт мульти санадаг юм. Харин Дашка түүнийг санадаггүй гэсээн.
Нэгдүгээр ангиасаа эхлээд аравдугаар ангиа төгсөх хүртлээ нэг ангид сурч чадахгүй мэдэхгүй зүйлээ нэг нэгнээсээ асууж, олимпиад, ерөнхий шалгалт гээд бүх л зүйлд хамтран бэлддэг байлаа.
Дашка маань эссе их гоё бичдэг. 8-р ангидаа би математикийн аймгийн олимпиад, найз маань Монголын түүхийн олимпиадад орох гээд их олон эссе бичнэ. Эссегээ ямаршуухан болсныг багшдаа шалгуулахаас гадна би бас уншиж шүүмжлэл өрнүүлнэ. Аравдугаар анги төгсөх жил би математикийн аймгийн олимпиадад сургуулиа төлөөлөн орж чадаагүй харин найз маань орох эрхтэй болсон юм. Мэдээж надаас сайн байсан болоод л тэр шүү дээ. Нэг өдөр намайг дуудсанаа найзынхаа оронд олимпиадад ор гэж хэлж байсан нь санаанаас ердөө гардаггүй юм. Гэхдээ энэ бол найзын сайхан сэтгэл байсан харин би бол энэ үйлдлийг эрс эсэргүүцсэн. Сургуулиа төлөөлж орох гэж байгаа хүн бол тэр сургуулийн шилдэг нь байх ёстой тэрнээс шилдэгийн сайн найз хоёрдогч, гуравдахь байранд орсон хүн байх ёсгүй шүү дээ.

Мэдээж арван жилийн хүүхдүүдийн дунд үерхэл олон янзаар өрнөнө харин Дашка бид хоёрын нөхөрлөл бол АНДЫН НӨХӨРЛӨЛ байсан, байсаар ч байх болно.
Бидний нөхөрлөж өнгөрүүлсэн арван таван жилийн хугацаанд сайхан дурсамжууд, зөв буруу шийдвэрүүд олон байгаа энэ бүхнийг эргээд дурсахад сайхан байна. Амьдралын зам олон салаатай аав, ээжийн хүүхдүүд нэг замаар явдаггүйн адил 2006 оны 6 сарын 30-ны өдөр хамтдаа сургууль амлах асуудлаа шийдэх шийдвэр гаргасан тэр цагаас эхлэн бидний алхах зам, нэг ангид сууж инээж хөхрөх үе дууссан. Гэхдээ бид МУИС гэсэн том сургуулийн бүрэлдэхүүн сургуулиудад хамтдаа суралцаж өөрийн гэсэн орон зайгаа бий болгон Хонгор нутгийн хүүхдүүд хэнээс ч дутахгүй гэдгийг харуулсаар байна. Бидний уулзах давтамж цөөрсөөр байгаа боловч ярих ярианы маань сэдэв харин улам өргөн болж амьдралаас илүү ихийг сурч мэдэх, хөгжиж дэвших, төрсөн нутгаа гэсэн нэгэн сэтгэлээр нэгдэн нийлж байдаг.

Яагаад ч юм ямар нэгэн хэцүү зүйл тохиолдвол Дашкад хэлж байж, эсвэл түүнтэй зөвлөлддөж байж шийддэг нь миний итгэлтэй, сайн найз гэдгийг минь үргэлж сануулж байдаг. Харин би найздаа сайн найз нь байж чадсан эсэхээ мэдэхгүй юм.
Бидний нөхөрлөлийн мааш товч түүх нэг иймэрхүү, Дашка маань найз нарынхаа тухай нэг ном гаргана гэж байсан тэр үед харин найз нь өмнөх үгийг нь бичиж өгөх хүсэлтэй байгаагаа бас илэрхийлье.

За ингээд Төмөрчөдөрийн Дашдорж хэмээх дэлдэн бор найздаа төрсөн өдрийн мэнд хүргэе.
2009 оны 10 сарын 7 өдөр